Bezpieczenstwo wysylanej przez Internet poczty elektronicznej mozna okreslic w skrócie: brak jakichkolwiek zabezpieczen. Od pewnego czasu grupa osób usiluje znalezc rozwiazania, które poprawia bezpieczenstwo korespondencji. Pierwszym z elementów jej zabezpieczenia jest protokól, drugim - system zarzadzania i rozpowszechniania kluczy, bedacy wsparciem protokolu. Protokól zapewniajacy bezpieczna transmisje danych jest nieodzowny, by Internet mógl stac sie prawdziwym medium komunikacyjnym dla biznesu oraz znaczaca konkurencja dla zwyklej poczty, telefonów i faxów. Naturalnie, nie kazda wiadomosc wymaga szyfrowania – tak jak w rzeczywistosci tylko wazne informacje musza byc wysylane w specjalny sposób

Juz od momentu wyslania pierwszej wiadomosci email, zaczeto zastanawiac sie nad takim zabezpieczniem jej tresci, by tylko adresat mógl odczytac zawarta tam nim informacje. Waznym zagadnieniem stal sie sposób, w jaki mozna udowodnic odbiorcy, kto jest prawdziwym nadawca. Do najlatwiejszych sposobów zabezpiecznia – szyfrowania informacji sluzyc moze prosta sztuczka: do kazdego ze znaków wiadomosci dodajemy odpowiednia liczbe. Metoda ta ma duza wade – jest prosta, latwo moze zostac zlamana, a takze nie dotyka problemu uwierzytelnienia nadawcy.

Na poczatku zajmijmy sie definicja uwierzytelnienia - jest to sprawdzenie, czy otrzymane komunikaty pochodza ze wskazywanego przez nie zródla oraz czy nie zostaly zmienione. W jego sklad moze wchodzic takze weryfikacja kolejnosci i autentycznosci czasu. Do tworzenia wartosci uwierzytelniajacej moga sluzyc funkcje: szyfrujaca komunikat,  kryptograficzna suma kontrolna i funkcja haszujaca.